Toen ik op mijn computer naar oude foto's keek kwam ik hem zomaar tegen. Een foto van een puppy. Een foto die twee jaar geleden in Frankrijk genomen is bij ons vakantieadres.
Er was daar een nest met 8 puppy's en elke keer als we in de buurt kwamen begon de moeder hard te blaffen, maar alle hondjes kwamen nieuwsgierig op ons af gelopen. Er was er een die vanaf het begin mijn favoriet was en dat was Bibo. zo noemde ik hem ten miste. En voor mij voelde het alsof ik zijn favoriet was.
In die twee weken ben ik heel erg aan Bibo gehecht geraakt. Ik en mijn broertje kwamen soms twee keer per dag met de puppy's spelen en dan was Bibo helemaal van mij.
Maar ik mocht Bibo niet houden, zo'n hondje konden we niet meenemen in onze propvolle auto als we weer naam huis gingen. bovendien is mijn broertje allergisch voor alles met haar, dus het was absoluut geen optie. ik vraag me af of we überhaupt een hond hadden gemocht.
Toen ik die foto zag bedacht ik me dat Bibo nu een baasje heeft en een huis en dat hij zich van mij niets meer zal herinneren. En dat hij ook geen Bibo meer heet.
ik ben misschien heel sentimenteel, maar ik heb er een gedichtje over geschreven. En dat wil ik toch met jou delen.
Bibo
als je daar nog bent
ben je nu al groot
je hebt een baasje
een thuis
een naam
een echte
ik zal het nooit weten
want ik zal je nooit meer zien
Bibo
die naam heb je vast nog nooit gehoord
mij heb je vast nog nooit gezien
maar als ik naar jou foto kijk
dan ben je nog klein
dan ben je nog Bibo
dan ben je helemaal van mij
Deze foto betekent voor mij een mooie herinnering, maar ook afscheid nemen, ieder je eigen weg gaan en misschien zien we elkaar nog wel eens. Alleen zal ik nooit weten dat hij het zal zijn.
Chrizzl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten